Kadınların belki de en çok çekindiği yaş sorusuna, zamanı bile yaşamayı unutmuş olan ben;
“Hiç sorma,
Ayrılıkla yaşıt gözyaşlarım…” derdim!

Kendi masalımın külkedisi iken, aynı söz dolanırdı dudaklarımda;
“Kalırsam yarınımı kaybedecektim,
Gidersem hayatımı…”
Dolanırdı! Ta ki içimdeki savaşçı ayağa kalkana kadar…
Ve her şey tam anlamıyla şöyle oldu; “PUF!”

Uyandım!
Uyanması gereken her kadın gibi!
Beni bekleyen hayata uyandım!

Masalların uyuttu yıllarca beni
Açıldı gözlerimin kara perdesi.
Üzgünüm…
Oyun bitti GRİ TİLKİ...


“Başarıma sebep olan tüm kötülere minnetle…”