Çanakkale’de yasananlar, sadece kuru bir "savas" kelimesiyle açiklanamaz. Orada yasananlara ancak bir milletin "sahlanisi" denebilir. Osmanli torunu yigit Mehmetçikler, yüreklerindeki iman gücüyle dünyanin "Süper Güç"lerine meydan okumuslardi Çanakkale’de.

Hz. Ali’nin Hayber Kalesi’nin kapisini sökerken sahlanisi gibi sahlanmisti Seyit Onbasi.. O sahlanisla 276 kiloyu sirtlanmisti. O sahlanisin tesiriyle Müstecib Onbasi, bir denizaltiyi, periskopundan, hem de top atisiyla yakalamisti.

Sehit analari, ogullarini "Ya sehit ol, ya gazi; yeter ki bu vatana düsman ayak basmasin... diye göndermisti cepheye" Kahraman hanimlar da eslerini cepheye bizzat kendileri ugurlamis, sehadet haberleri geldiginde de aciyi kalplerine gömmüs, aziz hatiralari için her ögün bir tabak da onlar için indirip kaldirmislardi sofraya.. Zaferi kazandiran yigitler kadar analar da destanlar yazmisti Çanakkale’de.. Çanakkale destani, kanla ve gözyasiyla yazilmisti.